رنگ کلی بدن ماده زنده‌زای بی‌بال قهوه‌ای مایل به خاکستری است. در قسمت پشتی دو ردیف برجستگی‌های سیاه رنگ در طول بدن دیده می‌شوند. قسمتی از سینه و شکم پوشیده از ذرات غبار شکل مومی هستند. کورنیکول‌ها تیره رنگ بوده و کوتاه و پهن هستند. در ماده زنده‌زای بالدار نیز سینه سیاه و بقیه بدن قهوه‌ای مایل به خاکستری است. تخم‌ها بیضوی شکل بوده و ابتدا قهوه‌ای براق و در نهایت سیاه براق می‌شوند. این شته در سراسر ایران فعالیت دارد. درختان میوه سردسیری مورد حمله تاکنون هلو، بادام، گوجه، آلو و زردآلو شناسایی شده‌اند. به‌علاوه به تعداد اندکی روی سیب و به نیز دیده شده‌اند. شیوه خسارت این شته به دو شکل است اول این‌که شیره گیاه را روی پوست شاخه‌ها و تنه درختان میزبان (شکل 1) به فراوانی مکیده و باعث ضعف گیاه میزبان می‌شود. دوم این‌که شیره فراوان مترشحه توسط این شته شاخه‌ها، برگ‌ها و میوه‌ها را پوشانده که علاوه‌بر بستن سوراخ‌های تنفسی گیاه میزبان باعث جلب قارچ‌های مولد دوده نیز می‌شوند. ترشح شیره گهگاه آن چنان فراوان است که سطح خاک زیر درختان آلوده از لایه‌ای شیره پوشیده می‌شود. حمله شدید این حشره که بیشتر روی درختان جوان مشاهده می‌گردد، گذشته از ایجاد ضعف عمومی درخت باعث کم باری آنها شده و میوه نامرغوب می‌شود
زمستان‌گذرانی به شکل تخم روی شاخه و تنه درختان میزبان می‌باشد. این تخم‌ها گاهی آنچنان متراکم هستند که به شکل لایه‌ای سطح شاخه و تنه را می‌پوشاند. این تخم‌ها در شرایط مناطقی با ارتفاع حدود 1500 متر از قبیل اصفهان، شیراز و سایر مناطق مشابه از دهه سوم اسفند تا نیمه اول فروردین تفریخ می‌شوند. شته‌های خارج شده از این تخم‌ها که مؤسس نامیده می‌شوند زنده‌زایی کرده و این عمل در تمام بهار و تابستان ادامه می‌یابد. در این مناطق، شته قادر است حدود 7ـ10 نسل در سال تولید کند. محل تجمع این شته بیشتر سطوح زیرین شاخه‌ها می‌باشد. طریقه انتشار آن به وسیله بالدارهایی است که در صورت اوج گیری تراکم جمعیت ظاهر گردیده و به طرف سایر درختان میزبان مجاور پرواز می‌نمایند. این بالدارها که ماده زنده‌زا هستند، پس از استقرار روی درخت جدید شروع به زنده‌زایی کرده و ایجاد آلودگی می‌نمایند. تخم‌ریزی در پاییز انجام می‌گیرد.
کنترل طبیعی: بارندگی‌های شدید باعث نابودی شته‌های بالدار و همچنین شسته شدن پوره‌ها و افراد بی‌بال از روی گیاهان میزبان شده. سرمای زودرس نیز تولیدمثل حشرات ماده را کاهش می‌دهد. - کنترل زراعی: تنظیم زمان کاشت و برداشت، تنظیم طرح کشت، شخم عمیق و خیش زمستانه، استفاده‌ی مناسب از کودهای زراعی، آبیاری به‌موقع و زهکشی مناسب می‌تواند برای به حداقل رساندن خسارت شته‌ها مورداستفاده قرار گیرد. -کنترل بیولوژیک: استفاده از مواد بیولوژیک نقش مؤثری در کنترل جمعیت شته‌ها دارد و همچنین موجب حفاظت از محیط‌زیست و کشاورزی پایدار می‌شود. تنظیم‌کننده‌های رشد حشرات مانند دیفلوبنزرون، کلروبنزرون و سموم دفع آفات با پایه‌ی گیاهی مانند نیکوتین و آزاداریختین و پالیزین تعداد شته سبز هلو و خسارت ناشی از آنها را کاهش می‌دهد. فرومون‌های مصنوعی حشرات یا ترکیبات سیگنال القایی در زمینه‌ی کنترل آفات و جذب دشمنان طبیعی نتایج مؤثری داشته است. فرومون β-farnesene(EβF) E- یا فرومون هشداردهنده، می‌تواند در تغذیه‌ی شته و همچنین در جذب انواع دشمنان طبیعی شته دخالت داشته باشد. کفشدوزک‌ها مخصوصاً کفشدوزک هفت نقطه‌ای، لاروهای مگس سیرفیده، زنبورهای پارازیت و بعضی از قارچ‌های بیماری‌زا، دشمنان طبیعی شته‌ها هستند.
برای مبارزه شیمیایی سموم زیر توصیه می شود: 1. تیومتون(اکاتین) EC60% و 1در هزار 2. مالاتیون EC25% و 2 درهزار 3. پیریمیکارب(پریمور) Df50% و 5/. درهزار 4. پیریمیکارب WP50% و 5/. درهزار 5. هپتنفوس EC50% و 1در هزار مبارزه پیش بهاره با یکی از سموم فسفره تماسی ترجیحا سموم پردوام در اوایل فصل و سموم کم دوام در اواخر فصل مصرف شوند.
